Morto de amikino

Sur la asfalto kuŝas via korp' senviva
En griza polvo de ĉagreno morna,
Kaj preterpaŝe ĝemas hom' naiva
Pri la terura fin' de l' vojo dorna.

Ho ve! Ja vere via vivo tristis,
Fidela amikin' de l' viv' rutina,
Ĉar via vir' en la dezir persistis,
Strebante al tenero karulina,

Kaj lia man' ĉirkaŭis vian kolon,
Kaj tiom arda estis lia tuŝo,
Dum strebis li transpaŝi lastan colon,
Pro kiu disis lia buŝ' de via buŝo.

Kaj vi? Kaj vi en la pasio arda
Jam estis preta vian sangon doni
Al la amat'... Ĝis tiu tago marda,
Kiun vi ne sukcesis jam pardoni,

Ĉar li forlasis vin subite kaj malbenis,
Forlasis senkompate, akre, stulte, brute.
Ho! Tiun baton vi jam ne eltenis.
Por kio nun la viv'?! Kaj vi falegis mute

Sub la piedojn de l' homar' kruela,
Verŝante la amaron de l' interno,
Kiel venensalivon... Car' ĉiela,
Zorganta patre pri la homo-vermo!

Por kio vi permesas stultan morton
De l' amikinoj en ĉi tempo prema,*
Kiam malsatas ĉiu kor' pekema
Je flam' anima?! Ja sufiĉus diri vorton...

La amikinoj falas, kiel spikoj
Falĉataj... Ho, destino senmerita!..
Sed ŝajne ne komprenis vi, amikoj,
Ke tie kuŝis... vinbotelo disbatita!
 

*En 1986 en Sovetio estis "batalo" kontraŭ alkoholdrinkado.
Hosted by uCoz