"Mi sidas sur la bord'..."

Mi sidas sur la bord.' La nigra maro
Mallaŭte lekas ŝtonojn de la plaĝ'.
Subite en la kap' kun plena klaro
Aperas de kompar' la jena saĝ':

Plejmultas ĉirkaŭ mi nur grizaj ŝtonoj,
Suferoplenaj sub la brula sun'.
Ĉu miloj, ĉu milcentoj, milionoj
Da ili samas en la griza kun'?

Kaj nure kelkaj, kiujn ondoj tuŝas,
Agrablas pro la vid' pro sia bel'.
Rigardu: jen eĉ vitra peco kuŝas,
La tajdo ĝin poluris je juvel'.

Ni, homoj, al la ŝtonoj tre similas,
Ĉar bona loko estas ja kondiĉ',
Al kiu danke iuj bele brilas
Kaj sian vivon ĝuas en feliĉ',

Sed la plej multaj ĉiam nur vegetas
For de la maro, rande de la viv'.
Jes, kredi, ke la sorto ĉiujn metas
En cirkonstancojn samajn – ja naiv'!

Vi estu eĉ smeraldo, eĉ rubeno –
Ne rimarkeblos vi en polva pal',
Sed se la sort' favoras al kreteno,
Fieras li sur la piedestal'!

Tre strange... Kio estas la kial'
De tiu ĉi mirinda fenomeno?