Kverelo

Pro nekonata kaŭzo en vagon'
Kverelis foje edzo kaj edzino.
Mi ne rakontos pri la leksikon':
La vortoj fluis kiel en latrino.

Post iu tro ofende trafa dir'
Kolere li foriris, ne eltenis.
Mi ne rimarkis, iam li revenis.
Ja viro tamen devas esti vir':

Al li ordonis ĉiam la destin'
Unuan paŝon al paciĝo fari.
Detrui pli facilas ol ripari.
Kun plumpa ŝerco li brakumis ŝin,

Kaj ŝiajn lipojn tuŝis jen ridet',
Denove ĉio venis al la normo.
Kaj iu al mi flustris en kviet':
"La vivo tre varias. Jen facet':
Ĉu tio estas am', en simpla formo?"