"Ĉu povas amo kreski en despero..."

Ĉu povas amo kreski en despero,
Nutrante sin per kelkaj fotoj karaj,
Per tre maloftaj amikinleteroj,
Per rememoroj dolĉaj kaj amaraj?

Ho ve! Mallonga estis la renkonto!
Mirakloj ja ne povas longe daŭri.
Ĝi pasis, kaj nebulas la estonto,
Multe da tempo restis por bedaŭri.

Ĉu estas senco en espero vana?
La sorton ĝi ne povas kontraŭstari.
Ĝi la animon igas nur malsana,
Turmentas ĝin. Do, kion eblas fari?

Sed mi demandas: kio estas sorto?
Ĉu homo estas bruto senracia?
Ĉu mankas lia saĝo, lia forto,
Ke estu li sortsklavo apatia?

Ne decas por fiera vera viro
Esper' senbaza, febla, senrezista.
Ĝi devas esti ĝojo, ne sopiro,
La sankta sent', esper' esperantista!

Obstina estu kaj neniam cedu
Al ĉiu trudiĝema superstiĉo.
La kapon tenu rekte, firme kredu,
Ke viaj propraj agoj – jen feliĉo!